Tuesday 6 November 2007

Nederlanders in DC

Wat doen ze hier? Vermaken ze zich? Hoe ervaren ze de stad, het land en de mensen? Het eerste deel in een nieuwe serie.

“Behalve over die lui in het Witte Huis” kan David Kruijff (34) niets negatiefs over de stad zeggen. DC doorstaat de test als woonplaats. Klein, overzichtelijk en internationaal georiënteerd. “Het is een soort Den Haag, met al die ministeries en monumenten.”

Toch mist hij iets authentieks. “Mensen zitten hier een paar jaar en trekken dan weer verder. De echte Washingtonian bestaat niet” Dat is een gevolg van het politieke machtscentrum dat DC is. Na iedere verkiezing volgt een volksverhuizing: de verliezers en hun personeel gaan terug naar hun staat en maken plaats voor de winnaars.

Als je bedenkt dat er iedere twee jaar senatoren en afgevaardigenden gekozen worden, is de onrust verklaarbaar. Tel daarbij de komende en vertrekkende medewerkers van de Wereldbank, Het Internationale Monetaire Fonds, tientallen denktanks, ambassades, duizenden studenten en toeristen bij op en de chaos lijkt compleet.

Op straat is daar echter weinig van terug te zien. Met 700.000 inwoners mist DC de hektiek van de miljoenenstad New York. Ook de hoogbouw ontbreekt, omdat ooit besloten is dat niets in de stad hoger mag zijn dan de koepel van het Capitol. De enige uitzondering is het monument voor George Washington. Met zijn 170 meter torent “de Naald” boven alles uit. “Eigenlijk is DC een soort dorp,” zegt Kruijff, “maar dan wel met werelduitstraling.” Iets waaraan hij iedere dag herinnerd wordt als hij op weg naar zijn werk het Witte Huis passeert.

Kruijff werkt als microfinance consultant bij de International Finance Corporation (IFC), onderdeel van de Wereldbank, en woont sinds een jaar in DC. De combinatie van IFC's goede reputatie, expertise en internationale medewerkers maakt het bedrijf tot een perfecte werkgever. “Het is het Walhalla van microfinance,” zegt hij; iets waar hij sinds zijn eerste kennismaking met deze vorm van ontwikkelingshulp in 1990 verliefd op geworden is. “Het is zo cool om te zien hoe je met kleine projecten mensen kan helpen.”

Daarom stoort de manier waarop Amerikanen met hun minderbedeelden omgaan hem zo. “Dak- en thuislozen worden structureel uit het centrum weggehouden, omdat ze niet in het plaatje passen. Aan de ene kant al die monumenten die de grootsheid van Amerika vertellen en daarnaast een zwerver...dat kan natuurlijk niet. Hoe is dat toch mogelijk in een land dat zo rijk is?”

Op termijn zou hij zich graag in een hulporganisatie verdiepen en ze vanuit zijn eigen expertise helpen, zegt hij, “en in de tussentijd doe ik wat ik kan. Vorig weekend sprak een dakloze mijn vrouw en mij aan op straat. We hebben haar mee naar huis genomen en te eten gegeven.” Het lost het probleem niet op, maar het is beter dan de manier waarop de stad ze behandelt, zegt Kruijff.

No comments: